تاریخچه کامل خودروی رنو در ایران و جهان

 

یکی از اطلاعاتی که معمولا در صنعت خودرو از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده و بسیاری از اهالی

و کارشناسان صنعت خودرو شرکتهای مختلف خودروسازی را بر اساس آن رتبه‌بندی می‌کنند،

تاریخچه فعالیت شرکتهاست.

قطعا برندهایی که در حال حاضر در کشورمان فعالیت می‌کنند و خودروهای این شرکتها که در خیابانهای کشورمان دیده می‌شوند،

از اهمیت بیشتری برای دانستن تاریخچه فعالیتشان برخوردار بوده که رنو یکی از آنهاست.

در ادامه به بررسی تاریخچه رنو در جهان و پس از آن به فعالیت این برند در کشورمان می‌پردازیم که امیدواریم مورد توجه و استفاده شما قرار بگیرد.

 

 

لوئی رنو بنیانگذار این برند خودروسازی فرانسوی است که اساس این شرکت خودروسازی را بنا گذاشته است. او پس از اینکه توانست کارخانه رنو را راه‌اندازی کند،

اولین خودروی خود را با نام رنو تیپ ای روانه بازار کرد. این خودرو در سال ۱۸۹۸ تولید شد و مورد توجه مشتریان قرار گرفت. البته گفتنی است

که شرکت رسمی رنو یکسال پس از تولید اولین خودرو راه‌اندازی شد

و به صورت رسمی فعالیت خود را آغاز کرد.

 

 

برای راه‌اندازی رنو توسط لوئی، برادران وی مارسل و فرناند نیز کمک کردند و توانستند با راه‌اندازی رنو فررس اولین فعالیت قانونی و رسمی این شرکت آغاز شد.

پس از آغاز فعالیت این شرکت، رنو توانست اولین Direct Drive را ثبت کند و این تکنولوژی را به نام خود ثبت کرد.

 

 

برادران رنو توانستند در همان ۳ سال ابتدایی فعالیت، محیط کاری خود را به بیش از ۷۵۰۰ متر گسترش دهند و افراد زیادی را مشغول به کار کنند.

در همین سالها لوئی توانست با تولید اولین موتور اختصاصی رنو با چهارسیلندر و

قدرت ۲۴ اسب بخار، موج جدیدی از تحولات را در صنعت خودروسازی فرانسه ایجاد نماید.

به همین دلیل لوئی توانست امتیاز موتور توربو را که در آن سالها طرفداران زیادی داشت، از آن خود کرده و یک ارتقا بسیار قابل توجهی را در برند خود ایجاد نماید.

 

 

در سال ۱۹۰۳ رنو شروع به راه‌اندازی مراکز فروش خود کرد و توانست زنجیره خدمات خود را توسعه دهد. رنو پس از راه‌اندازی مراکز فروش، توانست فروش خوبی را تجربه کند

و منابع مالی خوبی از این طریق برای توسعه فعالیت‌های خود کسب کند. با گسترش فعالیت‌های مراکز فروش رنو در فرانسه، برادران رنو اقدام به راه‌اندازی شبکه فروش

در کشورهای انگلستان، بلژیک، ایتالیا، آلمان و اسپانیا کردند که از استقبال بالایی برخوردار شدند.

 

 

شاید نقطه عطف دیگری که در رنو باعث ایجاد رونق شد و برادران رنو را بیش از پیش برای گسترش فعالیتها امیدوار کرد، قراردادی بود که در سال ۱۹۰۵ منعقد کردند

که طبق این قرارداد می‌بایست ۲۵۰ دستگاه تاکسی به دولت فرانسه تحویل دهد که عملا تولید رنو را به صورت انبوه کردهو فعالیت‌های شرکت را گسترش دهد.

دو سال بعد شهردار لندن نیز از رنو همین درخواست مشابه را انجام داد و بسیاری از تاکسی‌های لندن، به برند رنو تبدیل شد.

 

 

برادران رنو در سال ۱۹۱۹ توانستند به رقیبی قابل اعتنا برای برندهای آمریکایی در اروپا تبدیل شوند که نشان از کیفیت تولیدات این شرکت داشت.

رنو در جنگ جهانی اول نقش مهمی ایفا کرد و بسیاری از خودروهای موردنیاز ارتش فرانسه را تامین کرد.

تانکهای فرانسوی و همچنین بعضی از خودروهای حامل سربازان ارتش توسط رنو تولید و تامین شد.

 

 

البته پس از تصاحب فرانسه توسط آلمان و سر باز زدن رنو از تولید تانک برای ارتش نازی‌ها، کارخانه‌های رنو بسته شد و زیان سنگینی به این شرکت وارد شد.

آلمان‌ها البته پس از مدتی کارخانه رنو را به کار انداختند و کامیون‌های باری تولید کردند

و برای ارتش خود استفاده نمودند که استفاده جالبی از کارخانه‌های رنو به حساب می‌آمد.

 

 

شاید اوج بدشانسی برای لوئی رنو و تاریخچه رنو زمانی بود که فرانسه از دست آلمانی‌ها آزاد شد

و مسئولین جدید کشور فرانسه، برادران رنو را متهم به همکاری با ارتش نازی‌ها کردند

که با این اتهام، لوئی روانه زندان شد و پس از تحمل فشار زندان و در حالیکه قرار بود دادگاه محاکمه وی برگزار شد

در سال ۱۹۴۵ از دنیا رفت و بدین ترتیب قصه برادران رنو که سالها پیش با مرگ یکی دیگر از برادران دچار نقص شده بود تقریبا به پایان رسید.

 

 

ژنرال دوگول بر اساس حکم قطعی، کارخانه رنو را از خانواده لوئی رنو گرفت و آن را ملی اعلام کرد و عملا دولت فرانسه صاحب اختیار برند رنو شد.

البته با ملی شدن این برند خودروسازی، فعالیت‌های خلاقانه مهندسین این خودرو متوقف نشد و تولیدات این شرکت در مسابقات مختلف، حائز رتبه‌های برتر میشدند.

 

 

یکی دیگر از اقدامات دیگر شرکت رنو خریداری ماک بود که گستره فعالیت‌های این برند خودروسازی را افزایش داد. این اتفاق در سال ۱۹۹۰ انجام شد

و توانست سر و صدای زیادی را در فرانسه ایجاد کند و در حال حاضر نیز ماک در اختیار رنو فرانسه است.

رنو برای افزایش فعالیت‌هایش ۴۵ درصد از سهام نیسان را در سال ۱۹۹۹ خریداری کرد.

در عوض این معامله ۱۵ درصد از سهام رنو به شرکت نیسان منتقل شد.

 

 

شاید برایتان جالب باشد که در ان بین شرکت سامسونگ وارد شراکت با رنو شد و در یک اقدامی جالب شرکت رنو سامسونگ موتورز راه‌اندازی شد.

در سال ۲۰۰ شرکت رنو برای گسترش فعالیت‌های خود وارد مشارکت با ولوو شد و ۲۰ درصد

از سهام ولوو به رنو واگذار شد و رنو بدین ترتیب وارد کار کامیون‌سازی شد.

تقریبا در تمامی شراکتهای انجام شده توسط رنو با شرکتهای دیگر منجر به افزایش قابل توجه سوددهی

شرکتهای دیگر شد که از جمله این شرکتها می‌توان به نیسان اشاره کرد.

 

 

یکی دیگر از افتخارات رنو در سال ۲۰۰۵ رقم خورد که در این سال توانست با انعقاد قراردادی که با آلونسو داشت رتبه اول فرمول یک را از آن خود کند.

ساخت و تولید خودروهای الکتریکی رنو از سال ۲۰۰۹ آغاز شد و توانست موفقیت‌های بی‌نظیری در تولید خودروهای بی‌صدا و کم مصرف داشته باشد.

 

سابقه حضور رنو در ایران

رنو، (به فرانسوی: Renault) شرکت خودروسازی فرانسوی است، که در زمینه طراحی، ساخت و توزیع کلاس‌های مختلف

خودرو، وسایل نقلیه تجاری، کامیون، تریلر، تراکتور، اتوریل، اتوبوس و خودروهای برقی فعالیت می‌نماید.

دفتر مرکزی این شرکت در شهر بولوین-بیانکور، فرانسه قرار دارد.

شرکت رنو در سال ۲۰۱۱ پس از گروه فولکس‌واگن و پژو سیتروئن به‌عنوان سومین خودروساز اروپا شناخته شد.

 

این شرکت هم‌اکنون در رتبه نهم از بزرگترین شرکت‌های خودروسازی جهان قرار دارد.

شرکت رنو مالک اکثریت سهام شرکت رومانیایی داچیا، شرکت

ترکیه‌ای اویاک-رنو، شرکت کره‌ای رنو سامسونگ موتورز و شرکت ایرانی رنو پارس می‌باشد.

این شرکت هم‌چنین ۴۳٫۴٪ درصد از سهام شرکت ژاپنی نیسان و ۲۵٪ درصد از شرکت روسی آوتوواز را نیز در اختیار دارد.

در حال حاضر کارلوس غصن در جایگاه مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره رنو، عملاً سکان رهبری این شرکت فرانسوی را در دست دارد.

وی همین مناصب را نیز در شرکت ژاپنی نیسان برعهده دارد.

 

این دو کمپانی پس از مشارکت در راه‌اندازی گروه رنو-نیسان آلیانس،

هم‌اکنون در قالب این گروه، به‌عنوان چهارمین خودروساز بزرگ جهان، شناخته می‌شوند.

دولت فرانسه با در اختیار داشتن ۱۵٪ درصد از سهام رنو، بزرگترین سهام‌دار آن محسوب می‌شود.

شرکت رنو فعالیت گسترده‌ای نیز در مسابقات اتومبیل‌رانی و موتوراسپرت داشته و تیم فرمول یک رنو در طول سال‌های گذشته،

یکی از موفق‌ترین تیم‌های فرمول یک بوده‌است

رنو در حالی ۸ ماه بعد از اجرای برجام، توافق‌نامه جدید خود را با سازمان گسترش و نوسازی صنایع (ایدرو)

به امضا رسانده که در قرارداد کنونی، این شرکت قرار است

به تولید مستقل در ایران بپردازد. موضوعی که در سابقه همکاری خودروسازان خارجی با صنعت خودروی ایران بی‌سابقه بوده است.

اما همکاری این شرکت خودروساز فرانسوی با صنعت خودروی ایران چگونه رقم خورد؟

 

سابقه حضور رنو در صنعت خودروی ایران به پیش از انقلاب بازمی‌گردد، به دورانی که فرانسوی‌ها با «ژیان» به ایران آمدند

و این خودروی کوچک و کم حجم و خاطره انگیز،

مقدمه ساز حضور سایر خودروسازان فرانسوی در ایران شد. رنو که به گفته کارشناسان،

در انتخاب بازارهای جهانی، بسیار حساس است، با محصولی به نام «رنو۵» قدم به ایران گذاشت.

خودرویی که برای بسیاری از مشتریان ایرانی خاطره‌انگیز است. این خودرو در سال ۱۳۵۵

شمسی توسط شرکت سایپا وارد ایران شد و از سال ۱۳۵۶ شمسی، مونتاژ آن در دو مدل سه درب و ۵ درب آغاز شد.

هرچند فعالیت رنو پیش از انقلاب بیشتر در راستای محک زدن بازار ایران صورت گرفت و بنابراین این شرکت چندان به دنبال همکاری مشترک

با خودروسازان ایرانی نبود، اما پس از انقلاب رنو تمایل خود برای آغاز همکاری‌های مشترک را اعلام کرد.

این شرکت فرانسوی قصد داشت محصول جدیدی را در ایران مونتاژ کند،

اما بنا به دلایلی موفق نشد و همکاری رنو و خودروسازی ایران تا مدت‌ها به تولید رنو ۵ منحصر شد.

 

در سال ۱۳۷۷ سایپا خط تولید رنو را به پارس خودرو فروخت و این خودروساز با اعمال کمترین تغییرات، «سپند» را در سال ۱۳۷۸ عرضه کرد.

نمونه فیس‌لیفت شده سپند با طرح سپرها، جلوپنجره، چراغ‌های عقب، آینه بغل‌ها، غربیلک فرمان و تودوزی متفاوت با نام «سپند۲» عرضه شد.

اما به‌دلیل ظاهر نه چندان زیبای این خودرو در میان ایرانیان جایگاهی را به دست نیاورد.

 

در سال ۱۳۸۳ مدیریت جدید پارس خودرو تصمیم گرفت که تغییر و تحولاتی را در تولید سپند به وجود بیاورد.

براین اساس این شرکت خودروی «پی‌کی» را به بازار خودروی ایران عرضه کرد.

این خودرو دارای موتور پراید و بدنه آن مربوط به رنو (سپند) بود. بیشتر اسکلت و قطعات به‌کار رفته در این خودرو مانند

شاسی، موتور، گیربکس، چرخ‌ها، رادیاتور و… مربوط به پراید است. تولید این خودروی کم مصرف و مناسب سفرهای شهری

تا ابتدای سال ۱۳۸۶ ادامه یافت و دلیل توقف تولید این خودرو غیر استاندارد بودن آن عنوان شد.

 

هرچند PK تیراژ چندانی نداشت و خودروی به روزی محسوب نمی‌شد، اما به هر حال مقدمات همکاری با رنو را فراهم آورده بود

و حتی پارس خودرو قصد داشت روی پلت‌فرم آن اصلاحاتی را انجام دهد

و محصولی جدید بسازد. اما این اتفاق هیچگاه رخ نداد و رنو و خودروسازی ایران تا اوایل دهه هشتاد

که پای پلت‌فرم مشترک X۹۰ به میان آمد، منتظر آغاز مشارکتی برد-برد و ریشه‌ای ماندند.

قرارداد تولید براساس پلت‌فرم مشترک X۹۰ بین رنو و ایران خودرو، سایپا و سازمان گسترش

و نوسازی صنایع ایران امضا و شرکت رنو-پارس تاسیس شد.

اگرچه قرارداد پلت‌فرم مشترک X۹۰ حواشی زیادی داشت و این حاشیه‌ها اجازه نداد پروژه سر وقت آغاز شود اما به اعتقاد کارشناسان،

تولید ال‌۹۰ در ایران، نقش زیادی در انتقال دانش فنی روز به قطعه‌سازان ایرانی ایفا کرد

و صنعت خودروی کشور از مزایای آن منتفع شد. نتیجه قرارداد پلت‌فرم مشترک X۹۰، تولید خودرویی به نام‌ «تندر-۹۰» بود،

محصولی که در زمره خودروهای باکیفیت تولید داخل به شمار می‌رود.

بر این اساس رنو در حالی بعد از لغو تحریم‌های بین‌المللی به دنبال امضای قرارداد جدید به‌منظور تولید

در ایران بود که این برند در حوزه‌های مختلف فعالیت خود را به صورت جدی آغاز کرد.

بعد از لغو تحریم‌ها نیز تولید خودروی ساندرو که جزو تعهدات این شرکت بود، آغاز شد.

در حال حاضر نیز «ساندرو استپ‌وی» که نسخه جدید «ساندرو» است

به‌منظور تولید در پارس خودرو رونمایی شده است. این شرکت از سال گذشته بعد

از امضای برجام «کپچر» را به‌منظور تولید در ایران‌خودرو در نظر گرفته است که قرار است

این خودرو نیز تولید داخل شود.از سوی دیگر، شرکت نگین خودرو که محصولات رنو را به ایران وارد می‌کند،

بعد از اجرای برجام خودروهای متنوعی را برای بازار ایران در نظر گرفته است.

خودروهایی چون «سیمبل»، «تالیسمان»، «سفران»، «فلوئنس»، «کولیوس»، «داستر» و «اسکالا» که

به‌دلیل تنوع، نظر بسیاری از مشتریان را به خود جلب کرده است.

همچنین رنو در حالی سعی دارد محدوده‌های قیمتی مختلف در ایران را پوشش دهد

که استراتژی خود برای فعالیت در ایران را تولید مستقل قرارداده است.

براین اساس این شرکت به امضای تفاهم‌نامه با سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران پرداخته و قرار است

در قالب شرکت جوینت ونچر به تولید دو محصول سیمبل و داستر جدید در سال ۲۰۱۸ بپردازد.

هر چند سیمبل و داستر در حال‌حاضر به ایران وارد می‌شوند

اما این شرکت قصد دارد مدل‌های جدید این خودرو را در سال ۲۰۱۸ در ایران تولید کند.

در پایان باید اشاره کرد که یکی از محصولات رنو که در بازار ایران توجه بسیاری

از خودروسازان را به خود جلب کرده است، خودروی کوچک و ارزان‌قیمت «کوئید» است

که تاکنون تکلیف تولید آن در ایران مشخص نشده است

و خبرها حکایت از آن دارد که رنو این خودرو را به صورت مستقل تولید خواهد کرد.

تاریخچه

 

کارآفرین و صنعتگر فرانسوی؛ لوئی رنو بنیان‌گذار شرکت رنو می‌باشد، که

نخستین اتومبیل او رنو تیپ ای نام داشت و در سال ۱۸۹۸ ساخته شد.

شرکت رنو به‌طور رسمی در سال ۱۸۹۹ توسط لوئی رنو و برادرانش (مارسل و فرناند)

با نام رنو فررس با یک سرمایه کوچک تأسیس شد.

در ابتدای دهه ۱۹۰۰ میلادی، رنو ابداع جعبه دنده رانش مستقیم

(به انگلیسی: Direct Drive) را به نام خود ثبت کرد. با گسترش سریع شرکت،

فروش سالانه آن‌ها بالا گرفت و با توسعه نیروی کار در سال ۱۹۰۲ توانستند وسعت کارخانه را به ۷٫۵۰۰ متر مربع گسترش دهند.

در همان سال، لوئی اقدام به ساخت اولین موتور تحت نام تجاری رنو،

با چهار سیلندر و ۲۴ اسب بخار نمود و خیلی زود بعد از آن امتیاز موتور توربو را برای او دربرداشت.

در سال ۱۹۰۳ در مسابقه‌ای که بین پاریس و مادرید انجام شد، در اثر تصادف، مارسل رنو در سن ۳۱ سالگی درگذشت.

در این تصادف ۶ نفر کشته و ۱۵ نفر دیگر نیز آسیب دیدند.

در این سال (۱۹۰۳) فرناند رنو، شروع به دایر کردن شبکه فروش محصولات رنو و تأسیس شرکت تجاری

در خارج از فرانسه، در کشورهای انگلستان، بلژیک، ایتالیا، آلمان و اسپانیا نمود.

در سال ۱۹۰۵ این شرکت، سفارشی برای ساخت ۲۵۰ دستگاه تاکسی دریافت کرد، که این قرارداد،

در عمل، رنو را از یک کارگاه، به یک کارخانه تولید انبوه و سازنده شماره یک فرانسه تبدیل نمود.

در سال ۱۹۰۷ در حدود نیمی از تاکسی‌های شهر لندن، رنو بودند.

در سال ۱۹۱۹ لوئی رنو در صنایع اتومبیل اروپا به‌طور جداگانه

در میان رقیبان آمریکایی رخنه کرد و با آن‌ها به رقابت پرداخت.

در طول جنگ جهانی اول، رنو نقش مهمی را ایفا می‌کرد، که دو واقعه آن روزها، قابل توجه بودند:

نخست واقعه تاکسی‌های وارونه؛ که به ۵۰۰ دستگاه تاکسی رنو اشاره دارد،

که در خلال جنگ جهانی اول، برای حمل سربازان در پاریس استفاده شدند.

دوم تانک سبکی که در سال ۱۹۱۷ طراحی شد و نقش کلیدی در پیروزی متفقین ایفا نمود.

 

در پایان جنگ رنو با کارخانه‌هایی در بلژیک، انگلستان و اسپانیا، کماکان، تولیدکننده اصلی خودرو در فرانسه محسوب می‌شد.

در سال ۱۹۴۰ پس از آنکه فرانسه به اشغال آلمان درآمد، لوئی رنو از ساختن تانک برای آلمان نازی سر باز زد

و آلمان‌ها کنترل کارخانه را در دست گرفته و شروع به ساخت کامیون‌های بارکش نمودند.

در آن زمان دولت موقت جمهوری فرانسه، لوئی رنو را، متهم به همکاری با آلمان‌ها کردند

و بعد از آزادسازی ویشی فرانسه در سال ۱۹۴۴ وی را دستگیر نمودند

و در زندان فرزنه، محبوس کردند. وی در اوضاع آشفته آن روزها، در سال ۱۹۴۵ در حالی که منتظر محاکمه خود بود، در زندان درگذشت.

در اول ژانویه ۱۹۴۵ در پی حکم ژنرال دوگل، بر اساس اتهامی اثبات نشده، کمپانی از لوئی رنو سلب امتیاز گردید و کارخانه رنو، ملی اعلام شد.

این شرکت، برای ۵۰ سال بعدی، تحت کنترل دولت باقی ماند. فلسفه اصلی

تغییر نیافت و ابداعات متعددی همچنین در دنیای مسابقات نیز عرضه شد.

این شرکت در سال ۱۹۹۰ کارخانجات ماک را خریداری کرد و در حال حاضر نیز مالک آن می‌باشد.

رنو در سال ۱۹۹۹ معادل، ۴۵٪ درصد از سهام نیسان را خرید و ۱۵٪ درصد سهام خود را به نیسان داد.

در همین سال سامسونگ نیز به رنو پیوست و با مشارکت دو شرکت رنو سامسونگ موتورز راه‌اندازی شد.

در سال ۲۰۰۰ قراردادی بین ولوو و رنو امضا شد که با واگذاری ۲۰٪ درصد سهام ولوو به این شرکت، رنو حضور فعالی در ساخت کامیون پیدا کرد.

در سال ۲۰۰۱ ساخت دوچرخه‌های کوهستانی و خیابانی را آغاز کرد و مشارکت رنو و نیسان سبب شد که نیسان به سود دهی بیشتری برسد.

رنو در سال ۲۰۰۵ با رانندگی فرناندو آلونسو به قهرمانی مسابقات فرمول یک دست یافت

و در سال ۲۰۰۹ شروع به طراحی و ساخت خودروهای الکتریکی کرد.

رنو با مشارکت فرانس تلکوم اولین تولیدکننده اتومبیل «آدیس لاین» با سیستم ماهواره‌ای بوده

و مدل «ول ساتیس» رنو به عنوان بی صداترین اتومبیل جهان شناخته شده‌است.

دفتر مرکزی رنو در بیلانکورت واقع شده و بیش از ۱۲۴ هزار نفر در ۱۱۸ کشور دنیا برای رنو کار می‌کنند.

 

تاریخچه رنو در ایران

 

تقریباً همزمان با آغاز تولید رنو ۵ در سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱)، صادرات این خودرو به بسیاری از نقاط جهان نیز کلید خورد. ایران هم یکی از مقاصد رنو ۵ بود

و تعدادی از این خودرو بین سال‌های ۵۲ تا ۵۵ به کشورمان راه یافتند. این نمونه‌ها بیشتر از نوع ۹۰۰ سی‌سی و دو‌در با سپرهای کوتاه هستند.

متاسفانه تعداد اندکی از این نمونه‌ها باقی مانده و اکثر رنوهای قدیمی به خاطر مشکلات پوسیدگی اسقاط شده‌اند. تعداد بسیار اندکی از رنو ۵‌های وارد شده

به ایران به دسته دنده قدیمی مشابه دسته دنده ژیان مجهز هستند

که حداقل یک نمونه زرد رنگ از این سری در کشورمان باقی مانده است.

در ۱۳۵۶ تولید رنو ۵ در سایپا آغاز شد. مشخصات فنی و ظاهری رنوهای تولید شده مشابه نمونه‌های وارداتی قبل از آغاز مونتاژ بودند. در میانه تولید،

نمونه‌های چهار در هم به رده محصولات اضافه شدند و نمونه‌هایی با پیشرانه ۱۱۰۰سی‌سی هم تولید شدند.

این نمونه‌ها که با داشبورد متفاوت (طرح جدید بدون راه‌های عمودی) و

سپرهای جلوبلند شناخته می‌شوند، بعدها پایه و اساس سایر رنو ۵‌های تولیدی در ایران شدند.

در اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ شمسی، قراردادی بین رنو و سایپا عقد شد که حاصل آن ساخت تعدادی نمونه

سفید رنگ سپر بلند چهار‌در با پیشرانه‌های ۱٫۱ لیتری، سانروف، برف پاک‌کن عقب و تودوزی بهتر بود

که از نظر کیفی تا حدی نسبت به نمونه‌های داخلی بهتر بودند. این خودروها با هدف صادرات به کشورهای همسایه از جمله ترکیه ساخته شدند؛

امری که به علت عدم رضایت رنو از کیفیت نهایی به طور کامل محقق نشد و بیشتر این رنوها در کشورمان ماندند.

سایپا خط تولید رنو را به پارس خودرو فروخت و این خودروساز با اعمال کمترین تغییرات، سپند را در سال ۱۳۷۸ عرضه کرد.

این خودرو از نظر ظاهری و مشخصات فنی مشابه نمونه‌های غیر صادراتی سال‌های آخر تولید در سایپا بود.

نمونه فیس‌لیفت شده سپند با طرح سپرها، جلوپنجره، چراغ‌های عقب، آینه بغل‌ها، غربیلک فرمان و تودوزی متفاوت با نام سپند ۲ عرضه شد.

این خودرو به دلیل ظاهر زشت‌تر بعدها توسط بسیاری از مالکان با تعویض قطعات ظاهری به سپند معمولی تغییر یافت. ۴۰۵۰۱ دستگاه از این خودرو تولید شد.

نمونه جوان‌پسند سپند ۲ با طرح برف پاک‌کن‌های متفاوت، سپرهای همرنگ بدنه، آینه‌های همرنگ بدنه،

برف پاک‌کن عقب، رینگ‌های سه‌پره آلومینیومی و نوشته‌های GT

بدون تغییرات فنی بین سال‌های ۷۹ تا ۸۱ در تیراژ ۲۰۲۲ دستگاه به تولید رسید و به موفقیت چندانی دست نیافت.

سپند کار، نمونه‌ای که تنها در تیراژ یک پیش‌نمونه تولید شد و در حقیقت نمونه ون‌شده سپند۲ بود

بدون تغییرات قابل ملاحظه فنی که تنها ظاهر قسمت عقب آن تغییر یافته و شیشه‌های عقب آن حذف شده بودند.

 

 

سهام‌داران

در فهرست زیر سهام‌داران عمده شرکت رنو، در انتهای سال مالی ۲۰۱۱ با ذکر درصد مالکیت هر یک، درج شده‌است.

 

سهام‌دار	درصد مالکیت
دولت فرانسه	۱۵٫۰۱٪ درصد
نیسان	۱۵٪ درصد
دایملر آ گ	۳٫۱۰٪ درصد
کارکنان	۳٫۰۶٪ درصد
شناور	۶۲٫۴۶٪ درصد

مدل‌های تولید شده

سال‌های تولید	مدل	توضیحات	تصویر
خودروهای سوپرمینی

۱۹۴۶–۱۹۶۱	رنو ۴سی‌وی	این مدل در زمان تولید و عرضه بعلت شباهتی که به فولکس قورباغه‌ای داشت، باعث شد که گروهی به اشتباه آن را کپی شده از این خودروی آلمانی فرض نمایند، که در واقع اینگونه نبود. شرکت رنو در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ شمار ۱٫۵ میلیون دستگاه از این مدل خودرو را تولید و به‌فروش رساند.
۱۹۶۱–۱۹۶۲	رنو ۳	نسخه اولیه از مدل رنو ۴ محسوب می‌شود.
۱۹۶۱–۱۹۹۲	رنو ۴	این مدل اولین خودروی ۵-در شرکت رنو بود، که در اقشار مختلف، طرفدار داشت و تا سال‌های ابتدایی از دهه ۱۹۹۰ همچنان به شکل انبوه تولید می‌شد. رنو از این مدل بیش از ۸ میلیون دستگاه به فروش رساند.
۱۹۷۲–۱۹۹۶	رنو ۵	یکی از انقلابی‌ترین مدل‌های رنو در زمان خود محسوب می‌شد، که در طراحی آن، توجه اصلی به هزینه پایین تولید و ابعاد کوچکتر خودرو معطوف بود. گنجایش موتورهای این مدل از ۸۵۰ سی‌سی تا ۱۸۰۰ سی‌سی بود.
۱۹۸۰–۱۹۸۶	رنو ۵ توربو	خودروی چهار سیلندر موتور وسط بود، که موتور آن به توربو شارژر مجهز شده بود. ظرفیت موتور با حجم ۱۳۹۷ سی‌سی ساخته شده بود، که توان خروجی آن بالغ بر ۱۶۰ اسب بخار و حداکثر گشتاور نیرو به ۲۱۰ نیوتن بر متر، رسیده بود.
۱۹۷۴–۱۹۸۳	رنو ۷	خودروی ۴-در و در کلاس لیفت بک، سدان بود، که بر پایه پلتفرم رنو ۵ طراحی و تنها در کشور اسپانیا تولید گردید.
۱۹۹۰–۱۹۹۸	رنو کلیو	در اواسط سال ۱۹۹۰ تولید و عرضه شد. در ساخت این مدل نیز از پلتفرم رنو ۵ الهام گرفته شد، که دو بار در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ نیز تغییراتی در طراحی آن ایجاد گردید.
۱۹۹۳–۲۰۰۷	رنو توئینگو	اتومبیلی با شتاب بالا در جاده‌ها محسوب می‌شد. در سال ۱۹۹۸ تغییرات جزئی در بدنه و ظاهر آن ایجاد شد و در سال ۲۰۰۳ تغییرات زیادی در این مدل داده شد، که برای نمونه می‌توان به بهبود سیستم ترمز، تغییر حجم و طراحی موتور، با ظرفیت ۱٫۲ لیتر و ۱۶ سوپاپ، همچنین افزودن سیستم ناوبری اشاره کرد.
۱۹۹۸–۲۰۰۵	رنو کلیو دو	نسل دوم از رنو کلیو؛ که با دو تغییر نسبت به نسل اول این مدل، عرضه شد. در سال ۲۰۰۱ مدل چراغ‌های عقب و جلوی این مدل تغییر پیدا کرد. در سال ۲۰۰۳ موتوری جدید با حجم ۲ لیتر با آرایش ۱۶ سوپاپ، با توان خروجی ۱۷۹ اسب بخار نیز جایگزین موتور قبلی شد.
۲۰۰۵-اکنون	رنو کلیو سه	نسل سوم رنو کلیو با موتوری شش سیلندر و توان ۲۰۱ اسب بخار می‌باشد، که اولین مرحله توسعه آن در سال ۲۰۰۹ انجام شد.
۲۰۰۷-اکنون’	رنو توئینگو دو	نسل دوم از مدل رنو توئینگو می‌باشد، که در کلاس هاچ‌بک ۳-در، طراحی شده‌است.
خودروی کامپکت

۱۹۳۷–۱۹۵۵	رنو جاواکواترو	نخستین بار در نمایشگاه اتومبیل ۱۹۳۷ پاریس، از این مدل رونمایی شد. در ابتدا به‌طور عمده توسط اداره پست فرانسه مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۹۳۹ نسخه ۲-در و سدان ۴-در آن نیز به بازار عرضه شد.
۱۹۵۶–۱۹۶۸	رنو دوفین	به عنوان یک سدان چهار در با موتور عقب ساخته شد.
۱۹۶۸–۱۹۸۰	رنو ۶	در والادولید، اسپانیا، همچنین کشورهای کلمبیا و آرژانتین تولید و عرضه شده‌است. طراحی آن خودروهای موتور وسط-محور جلو بوده‌است.
۱۹۷۶–۱۹۸۲	رنو ۱۴	فرانسه و بلژیک تولید شده، این خودرو در کلاس خودروی کامپکت لیفت بک قرار گرفته‌است.
۱۹۸۱–۱۹۸۸	رنو ۹ و ۱۱	مدل‌های خواهر رنو ۹ و رنو ۱۱، هر دو مدل در کلاس دیفرانسیل جلو هستند، که نوع رنو۹ سدان ۴-در و رنو۱۱ هاچ‌بک ۳ و ۵-در ساخته شد. این مدل به جهت مصرف بنزین پائین، در طول زمان تولید خود در تمامی کشورهای غرب اروپا به‌طور گسترده بفروش رسید. در پاییز ۱۹۸۸ تولید این مدل متوقف شد.
۱۹۸۸–۱۹۹۷	رنو ۱۹	این مدل یکی از با کیفیت‌ترین خودروهای رنو می‌باشد و نخست به عنوان یک خودروی هاچ‌بک به بازارهای خودرو عرضه گردید، سپس در تابستان ۱۹۸۹ مدل سدان آن نیز ساخته شد. در سال ۱۹۹۱ توسط شرکت کارمان توسعه پیدا کرد.
۱۹۹۵–۲۰۰۳	رنو مگان	این مدل در ابتدا در کلاس کلاسیک سالن ساخته شد و تا سال ۱۹۹۹ مدل کوپه و کوپه کروکی آن نیز وارد بازار گردید. تا سال ۲۰۰۳ مدل‌های سدان و استیشن واگن آن نیز ساخته شد.
۲۰۰۲–۲۰۰۹	رنو مگان دو	نسل دوم از مدل رنو مگان است، که با تمرکز بر افزایش ایمنی خودرو، توسعه یافته‌است. این مدل در تست تصادفات، دارای گواهی یورو ان‌سی‌ای‌پی می‌باشد.
۲۰۰۸–۲۰۱۶	رنو مگان سه	نسخه سوم از مدل رنو مگان است که نخستین بار در نوامبر ۲۰۰۸ به بازار عرضه شد. تولید مدل کوپه ۳-در آن نیز از ژانویه ۲۰۰۹ آغاز گردید.
۲۰۱۶-اکنون	رنو مگان چهار	نسل چهارم از مدل رنو مگان است، که خودرویی کوچک در کلاس اتومبیل‌هایی چون فورد فوکوس ،پژو ۳۰۸ و فولکس واگن گلف می‌باشد.
خودروهای خانواده

۱۹۶۲–۱۹۷۳	رنو ۸	سدان ۴-در با کشیدگی طراحی در عقب و موتوری ۴ سیلندر می‌باشد.
۱۹۶۹–۱۹۸۰	رنو ۱۲	اولین خودروی سایز متوسط رنو بود، که در اواسط سال ۱۹۶۹ وارد بازار شد. این خودرو در کشور رومانی، تحت نام داچیا ۱۳۰۰/۱۴۰۰ و تحت لیسانس شرکت رنو، تولید می‌شد. گرچه تولید این مدل از رنو در سال ۱۹۸۰ متوقف شد ولی تنها در رومانی، تا سال ۲۰۰۶ تولید آن ادامه داشت. از مدل رنو ۱۲ شمار ۴٫۲ میلیون دستگاه به‌فروش رسید.
۱۹۷۸–۱۹۸۶	رنو ۱۸	خودرویی سدان بود، که از سال ۱۹۷۹ مدل استیشن واگن آن نیز وارد بازار شد. در کل ۵ موتور برای این مدل ساخته شد، که عبارتند از: ۱٫۴ لیتر، ۱٫۷ لیتر، ۱٫۶ لیتر توربو، ۲٫۲ لیتر و ۲٫۱ لیتر توربو دیزل.
۱۹۸۶–۱۹۹۴	رنو ۲۱	در دو نوع ۲٫۱ لیتر دیزلی و ۲ لیتر توربو و در کلاس‌های سدان، واگن و هاچ‌بک ساخته شد.
۱۹۹۴–۲۰۰۱	رنو لاگونا	نخستین بار در کلاس هاچ‌بک وارد بازار شد. از سال ۱۹۹۵ توسعه آن آغاز شد و در نتیجه چندین بار توسعه، در کلاس‌ها و موتورهایی با گنجایش مختلف ساخته شد. در اوایل ۲۰۰۱ که تولید آن توسط رنو متوقف شد، بیش از ۱٫۵ میلیون دستگاه رنو لاگونا توسط این شرکت فرانسوی بفروش رسیده بود.
۲۰۰۱–۲۰۰۷	رنو لاگونا دو	در کلاس‌های هاچ‌بک و استیشن واگن در دهه ۲۰۰۰ عرضه گردید.
۲۰۰۷–تاکنون	رنو لاگونا سه	نسل سوم از رنو لاگونا است، که از سال ۲۰۰۷ با مشارکت شرکت‌های نیسان و رنو تولید و عرضه می‌شود.
۲۰۰۹–تاکنون	رنو فلیوینس	بر پایه مدل رنو مگان طراحی و ساخته شده‌است و نخستین بار در سال ۲۰۰۹ در نمایشگاه بین‌المللی خودروی فرانکفورت از آن رونمایی شد.
خودروی شرکتی

 

 

۱۹۵۱–۱۹۶۰	رنو فرگیت	نخستین بار در سال ۱۹۵۰ در نمایشگاه اتومبیل پاریس رونمایی شد.
۱۹۶۵–۱۹۸۰	رنو ۱۶	نخستین خودروی متوسط شرکت رنو بود، که در کلاس هاچ‌بک طراحی و ساخته شد و در سال ۱۹۶۵ وارد بازار گردید. این مدل به‌عنوان خودروی سال ۱۹۶۶ اروپا انتخاب شد.
۱۹۷۵–۱۹۸۴	رنو ۳۰	نخستین خودروی ۶ سیلندر ساخته شده توسط رنو، در دوران پس از جنگ جهانی دوم بود. این مدل به‌طور مشترک با شرکت‌های پژو و ولوو توسعه یافت و مدل ۴ سیلندر آن، در سال ۱۹۷۸ عرضه شد.
۱۹۷۵–۱۹۸۴	رنو ۲۰
۱۹۸۴–۱۹۹۲	رنو ۲۵
۱۹۹۲–۲۰۰۰	رنو سفقان
۲۰۰۲–۲۰۰۹	رنو ول ساتیس
۲۰۱۰-اکنون	رنو لتیتیود	بر پایه رنو سامسونگ اس‌ام۵.
خودروهای اسپورت کوپه

۱۹۵۸–۱۹۶۸	رنو کاراول	طراحی این مدل، بر پایه رنو دوفین می‌باشد.
۱۹۷۱–۱۹۷۹	رنو ۱۵	خودروی کوپه با پیشرانه ۹۰ اسب بخار و موتوری ۴ سیلندر، با ظرفیت ۱۲۸۹ سی‌سی بود، که در طول دهه ۱۹۷۰ عرضه گردید. حداکثر سرعت رنو ۱۵ بالغ بر ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت برآورد شده‌است.
۱۹۷۱–۱۹۷۹	رنو ۱۷	این مدل، شباهت بسیاری با مشخصات رنو ۱۵ دارد و تفاوت آن‌ها در گنجایش موتور این دو مدل می‌باشد. ظرفیت موتور رنو ۱۷ معادل ۱۵۶۵ سی‌سی و حداکثر سرعت آن ۱۷۰ کیلومتر بر ساعت بده است.
۱۹۸۰–۱۹۸۶	رنو فیوگو	بر پایه طراحی رنو ۱۵، رنو ۱۷ و رنو ۱۸ ساخته شده‌است.
۱۹۹۵–۱۹۹۹	رنو اسپورت اسپایدر	خودروی رودستر ۲-در است که در دهه ۱۹۹۰ توسط رنو تولید شد.
۲۰۰۱–۲۰۰۳	رنو اوانتایم	کوپه ون منحصر بفردی بود، که در سال ۲۰۰۱ تولید شد ولی بعلت تعطیلی کارخانه شرکت تولیدکننده، یعنی ماترا، در سال ۲۰۰۳ پس از تولید ۸٫۵۰۰ دستگاه، خط تولید آن متوقف شد.
۲۰۰۸–تاکنون	رنو لاگونا کوپه	نسل سوم از رنو لاگونا است، که در کلاس کوپه تولید شده‌است.
۲۰۰۹–تاکنون	رنو مگان کوپه	نسل سوم از رنو مگان است، که در دو کلاس کوپه و اسپورت تولید شده‌است.
خودروهای اس‌یووی

۲۰۰۸–تاکنون	رنو کولئوس	طراحی این مدل، به‌طور مشترک توسط شرکت‌های رنو و رنو سامسونگ موتورز انجام شده‌است.
خودروهای وانت

۱۹۵۰–۱۹۵۷	رنو کالریل
۱۹۸۴–۱۹۹۱	رنو اسپیس	طراحی این مدل توسط ماترا انجام شده‌است، که در فاصله سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱ توسط رنو تولید و عرضه می‌شد.
۱۹۹۱–۱۹۹۶	رنو اسپیس دو	مدل توسعه یافته از رنو اسپیس و نسل دوم این مدل است، که طراحی موتور آن بر پایه رنو ۲۵ انجام شده‌است.
۱۹۹۶–۲۰۰۳	رنو سینیک	بر پایه مدل رنو مگان طراحی و تولید می‌شد.
۱۹۹۶–۲۰۰۲	رنو اسپیس سه	نسل سوم از مدل رنو اسپیس بود که توسط شرکت ماترا توسعه پیدا کرد.
۲۰۰۰–تاکنون’	رنو اسپیس چهار	نسل چهارم از خودروی رنو اسپیس است، که توسط شرکت ماترا توسعه پیدا کرد.
۲۰۰۳–۲۰۰۹	رنو سینیک دو	نسل دوم از رنو سینیک است، که مدل کوچک از خودروی رنو مگان نسل دوم نیز می‌باشد.
۲۰۰۴–۲۰۱۲	رنو مودس	بر پایه مدل‌های رنو توینگو و کلیو.
۲۰۰۹–تاکنون’	رنو سینیک سه	بر پایه مدل رنو وگان نسل سوم.
خودروهای استیشن

۱۹۶۵–۱۹۹۲	رنو اف۴	بر روی پلتفرم مدل رنو ۴.
۱۹۸۵–۱۹۹۸	رنو رپید	بر پایه مدل نسل دوم رنو ۵.
۱۹۹۸–۲۰۰۷	رنو کانگو	طراحی توسط سیتروئن.
۲۰۰۸-اکنون	رنو کانگو دو	نسل دوم از رنو کانگو.[۸]
خودروهای ون

۱۹۸۱–۱۹۹۸	رنو مستر یک
۱۹۸۱–۲۰۰۱	رنو ترافیک یک
۱۹۹۸–۲۰۱۰	رنو مستر دو	بر پایه نیسان اینتراستار.
۲۰۰۱-اکنون	رنو ترافیک	بر پایه خودروی اوپل ویوارو.
۲۰۱۰-اکنون	رنو مستر سه